Zeta Wing (Commodore 64)

Zeta Wing (Commodore 64) - Sarah Jane Avory

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Zeta Wing 2 μόλις χθες, σκέφτηκα ότι αυτή είναι μια καλή αφορμή για να γράψω μερικές αράδες για το πρώτο μέρος της σειράς, που είδαμε να εισέρχεται ως ταύρος σε υαλοπωλείο στις οθόνες των υπολογιστών μας, το 2020.

Για όσους (κακώς) δεν την γνωρίζουν, η Sarah Jane Avory έχει παρελθόν στην δημιουργία commercial gaming παραγωγών για 8/16bit πλατφόρμες αλλά και στην συγγραφή μυθιστορημάτων. Πριν από 4 χρόνια αποφάσισε να μας κάνει το μεγαλύτερο ίσως gaming δώρο, επανερχόμενη στην κοινότητα του Commodore 64 με την πρώτη (σύγχρονη) δημιουργία της, το υπέροχο Neutron, ένα vertically scrolling space shoot 'em up που χωρούσε σε cartridge των 16KB. Έχοντας λοιπόν ζήσει την εμπειρία του Neutron, είχα υψηλότατες προσδοκίες για το Zeta Wing, ένα παιχνίδι το οποίο ήταν (σχεδόν) τετραπλάσιο σε μέγεθος, καταλαμβάνοντας όλη τη διαθέσιμη μνήμη του 64άρη. Και, ευτυχώς, κάθε άλλο παρά διαψεύστηκα.

Το Zeta Wing, όπως και ο προκάτοχός του, είναι ένα vertically scrolling shoot 'em up 7 επιπέδων πραγματικά arcade ποιότητας, αφού η ομαλότητα του animation και του scrolling από την πρώτη στιγμή προϊδεάζουν για το προφανές: η δημιουργός έχει τιθασεύει πλήρως το VIC-II chip και εκμεταλλεύεται οτιδήποτε αυτό μπορεί να δώσει (and then some).

Τα 7 επίπεδα του Zeta Wing είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους και είναι φτιαγμένα με σχετικά απλά μεν, αλλά πολύχρωμα δε και καλοσχεδιασμένα tiles. Τα όπλα που δέχεται το σκάφος μας είναι αναβαθμίσιμα σε 10 επίπεδα και - εδώ είναι το καλό - κάθε φορά που χάνουμε "κανονάκι" δεν επιστρέφουμε στο αρχικό… φυσοκάλαμο, αλλά απλά ο οπλισμός μας "πέφτει" ένα level, ώστε να μην καθίσταται σχεδόν απαγορευτική η απώλεια μίας ζωής όπως συνέβαινε σε πολλά κλασικά shoot 'em ups των 80s. Οι εχθροί που μας επιτίθενται θα μπορούσαν μάλλον να προσδιοριστούν ως διαφόρων τύπων ιπτάμενα… ζωύφια, ενώ, στο τέλος κάθε επιπέδου, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το κλασικό boss.

Το Zeta Wing φορτώνεται όλο με τη μία στη μνήμη του υπολογιστή (δεν είναι multipart) πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να αποθηκευτεί σε κασέτα, δισκέτα, SD2IEC, cartridge image και ό,τι άλλο επιθυμήσει ο χρήστης. Το παιχνίδι έχει 3 διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας (εύκολο, νορμάλ και δύσκολο) αλλά, πιστέψτε με, ακόμα και στο easy setting ο τερματισμός του είναι αρκετά πιο δύσκολος από μία απλή… βόλτα στο πάρκο.

Και πάμε τώρα στα πραγματικά καλά. Το μυστικό κάθε παιχνιδιού που θέλει να ξεφύγει από το σωρό της συνομοταξίας του είναι αφενός η σωστή και αποδοτική χρήση των διαθέσιμων υπολογιστικών πόρων και, αφετέρου, το gameplay του. Δεν πρέπει να είναι πολύ εύκολο αλλά και ούτε απάνθρωπα δύσκολο. Πρέπει ο παίκτης να μη νιώθει προδομένος από το ίδιο το video game και από την άλλη, κάθε φορά που αντικρύζει το απεχθές "game over" να μην κατεβάζει… καντήλια, αλλά να σκέφτεται "πάμε άλλη μία, το 'χω". Επίσης - και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό - το παιχνίδι πρέπει να έχει κάποιους... άσους στο μανίκι του, να έχει πίστες, "κακούς", εφέ, οτιδήποτε τέλος πάντων που θα προκαλέσει τον παίκτη να ζήσει μέχρι τέλους την εμπειρία του, αλλά και να γράψει περήφανος ένα εμβληματικό high score, φέρνοντας στο νου μέρες 80s, τότε που οι άντρες είχαν χαίτες, οι γυναίκες γένια και η επιτυχία δεν μετριόταν με likes στα social media αλλά με μεγάλα scores, σηκωμένους γιακάδες και σούζες με το πειραγμένο 72άρι παπί με την Devil εξάτμιση.

Με την παραπάνω παράγραφο θέλω να καταδείξω το (κατ' εμέ) προφανές, ότι δηλαδή το Zeta Wing είναι ένα shoot 'em up σχεδίασης και συνολικής ποιότητας που όμοιό του δεν έχει ξανα-ματα-δει η πλατφόρμα. "Υπερβολές", σκέφτεστε, το ξέρω. Και όμως: ένας home computer με τέτοια τεράστια βιβλιοθήκη video games μέσα στην 40ετή (και βάλε) ζωή του που έχει ως κορυφαίους τίτλους του είδους το Sanxion, το Armalyte, το Uridium, το Silkworm και πάρα πολλά ακόμα δεν διαθέτει στο παλμαρέ του ένα shooter τόσο ισορροπημένο όσο το Zeta Wing, τόσο άρτια φτιαγμένο και προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια που δεν θα έκανε εντύπωση αν το συναντούσε κανείς στις αίθουσες των arcades. Το μόνο παιχνίδι που πλησίαζε πραγματικά στα παραπάνω χαρακτηριστικά το Zeta Wing ήταν, είτε το πιστεύετε είτε όχι, το Neutron, ο παρθενικός σύγχρονος τίτλος της Sarah Jane Avory για τον 64άρη που, παρά το μικρό του μέγεθος, έβαζε τα γυαλιά σε σωρεία gaming κολοσσών του παρελθόντος, ομοιάζοντας τα μάλα με την πηγή έμπνευσής του, το κλασικό shoot 'em up των arcades Star Force.

Εν κατακλείδι, για όσους μπορούν να κατανοήσουν ότι ο Commodore 64 υπάρχει και συνεχίζει και πέρα από τα Pitstop 2, Raid Over Moscow, The Way of the Exploding Fist, Sanxion και άλλα παιχνίδια που μας χάρισαν δεκάδες ώρες διασκέδασης και χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μας, προτείνω ανεπιφύλακτα το Zeta Wing. Αν είστε "σφιχτοί" οικονομικά και δεν θέλετε να ξοδέψετε τα 3,99 δολάρια που κοστίζει (εντάξει, αλλάξτε καλύτερα το "σφιχτοί" με "τσιφούτηδες") δοκιμάστε πρώτα το Neutron που είναι και δωρεάν. Έτσι κι αλλιώς, καλύτερο παιχνίδι του είδους στον 64άρη δεν θα έχετε ξαναπαίξει! Το Zeta Wing μπορείτε να το βρείτε στο https://sarahjaneavory.itch.io/zeta-wing.

A, και δεν σας έγραψα καν για το parallax scrolling των δεν-ξέρω-κι-εγώ πόσων επιπέδων, έτσι;